Στο 1ο εργαστήριο του νέου κύκλου “Στο σχολείο της Κιρίν” τα παιδιά 4,5-6 ετών εμπνεύστηκαν από την ιδέα του νερού ΘΕΟΝΗ για να κατασκευάσουν μια ιστορία (ένα παραμύθι) και στη συνέχεια να δημιουργήσουν ήρωες στο χαρτί.
Τα έργα τους είναι ζωγραφική και κολάζ με εικόνες από πίνακες του 18ου και 19ου αιώνα με βασικό στοιχείο το βότσαλο.
Η αρχή της ιστορίας:
“Η Θεόνη ήταν μια μικρή σταγόνα που ζούσε ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες σταγόνες στις πηγές της Γκούρας. Η Θεόνη, όμως, από τότε που ήταν μια τόση δα απειροελάχιστη σταγονίτσα ένιωθε διαφορετική. Η Θεόνη δεν ήθελε να είναι για πάντα μια ασήμαντη σταγόνα.
Μια μέρα κύλησε από το βουνό στην όχθη του ποταμού και τότε συνέβη κάτι απίστευτο. Η Θεόνη είδε μπροστά της έναν άνθρωπο να κάθεται στην άκρη και την κοιτάζει.
Στο χέρι του κρατούσε κάτι μακριά ξυλάκια που είχαν στην άκρη τους χρώμα, που η Θεόνη δεν ήξερε ότι ήταν πινέλα, και έμοιαζε κάτι να ζωγραφίζει σε ένα μεγάλο λευκό χαρτί. Βέβαια, η ΘΕΟΝΗ δεν καταλάβαινε το ακριβώς έκανε αυτός ο άνθρωπος μέχρι που κοίταξε στο χαρτί και τι να δει! Το σπίτι της, το ποτάμι! Τα φύλλα που επλέαν και μερικές φορές ξεκουραζόταν πάνω τους, οι φίλοι της τα βότσαλα, τα δέντρα που τη σκίαζαν το μεσημέρι, και σε μια άκρη στο χαρτί είδε τον εαυτό της!! Ω ναι! Ο ζωγράφος είχε ζωγραφίσει τη μικρή σταγόνα γι’ αυτό την κοίταζε με τόση περιέργεια!
Η Θεόνη ένιωσε για πρώτη φορά στη ζωής της σημαντική! Καθώς χάζευε τον ζωγράφο ξαπλωμένη πάνω στο αγαπημένο της βότσαλο, την πήρε ο ύπνος. Είδε στο όνειρό της ότι οι φίλοι της τα βότσαλα ζωντάνεψαν, είχαν κεφάλι, πόδια, χέρια και έμοιαζαν σαν να βγήκαν από το χαρτί του ζωγράφου και τότε αυτοί οι βοτσαλοήρωες…”
Η συνέχεια στο επόμενο εργαστήριο.
Στόχος του παραμυθιού είναι να νιώσει η Θεόνη ότι είναι πιο σημαντικό να είναι τελικά μια σταγόνα νερού που μπορεί να ξεδιψάσει έναν άνθρωπο κι όχι να γίνει μια διάσημη σταγόνα σε έναν πίνακα στο Μουσείο. Κι αυτό το “διδακτικό” δίλημμα θα αντιμετωπίσει στο τέλος της ιστορίας.
